Het kunnen benoemen van je eigen valkuilen wil nog niet zeggen dat je ze altijd op tijd herkent. Je snapt dat ik dit schrijf omdat het me toch weer eens is overkomen. Maar misschien heb ik de situatie dit keer wel ietsje eerder herkend. En dat is dan toch ook groei, er is nog hoop.
In januari ben ik gestart met een nieuwe baan. Zo’n nieuwe omgeving geeft me altijd nieuwe energie en maakt dat ik vol enthousiasme aan mijn nieuwe opdracht begin. Fijn, schouders eronder, en gaan!
In die eerste weken is het uiteraard allemaal onbekend, onduidelijk, en zoeken, maar als ik eenmaal gestart ben ervaar ik het juist als een uitdaging om snel mijn weg te vinden. En ik vond dat ik lekker snel op gang kwam. Er is meer dan genoeg te doen hier, dus kom maar op: Leon is los!
Maar na wat eerste succesjes werd het langzaam maar zeker lastiger om dat initiële tempo vast te houden, laat staan uit te bouwen. Dat stoorde me, maar “Ik kan best nog wat meer -mijn- best doen en dan komen we er wel.” Hup, meer energie erin! Maar dat stuitte op meer problemen, meer blokkades, meer ruis…
Het inzicht kwam op een avond toen ik thuis tegen mijn vrouw uitsprak dat ik me humeurig voelde, dat ik liep te mokken. Of misschien wel pas de volgende ochtend, na een nachtje sudderen.
Hard willen werken is (volgens mij) zelden contra-productief, maar ik kan maar zo hard als mijn omgeving mee wil en kan. Als ik daar overheen wil, ontstaat er vanzelf weerstand.
Stapje terug, pas op de plaats. Ik moet niet harder werken, maar slimmer. Tijd om mijn energie daarop te richten. Tijd voor een hulplijn, waarschijnlijk wel meer dan 1.
En hoewel ik het antwoord nu nog niet heb, weet ik uit ervaring dat ik er op deze manier wel kom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten